Ouderbegeleiding en kindertherapie gaan voor mij hand in hand. Ik ga ervan uit dat ouders zelf expert zijn wat hun kind betreft. Zij leven er dan (meestal) dag in dag uit mee samen. Zeker bij jonge kinderen acht ik het erg aangewezen dat de ouders nauw betrokken zijn bij de begeleiding en dus zelf ook bereid zijn om op gesprek te komen rond hun kind. Bij jongeren kan een gesprek samen met de ouder(s) vaak zinvol zijn. Bij jongvolwassenen worden de ouders gezien de leeftijd meestal minder betrokken, toch kan naargelang de aard van de problemen het betrekken van de ouders of (al dan niet samenwonende) partner ook zinvol zijn. Uiteraard gebeurt dit in overleg met de jongvolwassene zelf.

 

Ouderbegeleiding kan daarnaast ook louter gaan over opvoedingsvragen en –ondersteuning;

 

Contact met de ruimere context rond het kind is soms aangewezen en zinvol: de verwijzer, de huisarts, de psychiater, het CLB, de logopedist, de school, of andere betrokkenen hulpverleners zijn vaak zinvol bij therapie met kinderen en jongeren. Kinderen en jongeren zijn namelijk nog meer dan volwassenen afhankelijk van hun omgeving en worden er erg door beïnvloed. Deze contactnames gebeuren uiteraard enkel in overleg en indien het aangewezen lijkt. Bij kinderen of jongeren bij wie er op school veel problemen zijn is het vaak zinvol om als therapeut samen te zitten op school met de jongere, de ouders en school en/of CLB.